Uporabnik:PMG/b: Razlika med redakcijama

Izbrisana vsebina Dodana vsebina
PMG (pogovor | prispevki)
translation from en.wiki
PMG (pogovor | prispevki)
translation from en.wiki
Vrstica 373:
 
The D-class ships used steel manufactured by [[Krupp]] for their armor. The ships' upper deck armor was {{convert|35|mm|in|abbr=on}} thick. The main armored deck was {{convert|70|mm|in|abbr=on}} forward, {{convert|80|mm|in|abbr=on}} amidships, and decreased to 70 mm towards the stern. The [[conning tower]] was quite heavily armored, with side armor {{convert|300|mm|in|abbr=on}} thick. The main [[Belt armor|armored belt]] was {{convert|220|mm|in|abbr=on}} thick, and the citadel armor was {{convert|50|mm|in|abbr=on}} thick.{{sfn|Gröner|p=63}}
 
 
= German aircraft carrier II=
[[:en:German aircraft carrier II]]
 
'''II''' - niemiecki lotniskowiec, którego powstanie zaproponowano w czasie II wojny światowej przez przebudowę nieukończonego francuskiego krążownika. W listopadzie 1938 położono stępkę pod francuski krążownik "De Grasse". Okręt stał nieukończony w stoczni [[Arsenal de Lorient]] gdy Niemcy zwyciężyły w 1940 Francję. W 1942 [[Kriegsmarine]] zdecydowało się na przerobienie krązownika na pomocniczyc lotniskowiec, który mógłby przenosić 23 myśliwce i bombowce nurkujące. Prace zostały wstrzymane w lutym 1943, powodem były braki w materiałach i pracownikach, zagrożenie ze strony rajdów bombowych aliantów i problemy z projektem jednostki. Okręt został ukończony jako krążownik przeciwlotniczy w 1956 przez marynarkę francuską.
 
The [[aircraft carrier]] '''II''' was a proposed conversion project for the incomplete French cruiser [[French cruiser De Grasse|''De Grasse'']]. The ship was laid down in November 1938 and lay incomplete in the [[Arsenal de Lorient]] shipyard when Germany [[Battle of France|invaded France in May 1940]]. In 1942, the German [[Kriegsmarine]] decided to convert the cruiser into an auxiliary aircraft carrier with a capacity for twenty-three [[Fighter aircraft|fighter]]s and [[dive bomber]]s. Work ceased in February 1943, however, due to concerns with the ship's design, a severe shortage of material and labor, and the threat of [[Allies of World War II|Allied]] bombing raids. The ship was eventually completed as an anti-aircraft cruiser in 1956 by the [[French Navy]].
 
== Projekt i prace stoczniowe ==
Stępkę francuskiego krążownika "De Grasse" położono w stoczni [[Arsenal de Lorient]] w [[Lorient]] w listopadzie 1938. Prace nad nieukończonym okrętem wstrzymano po podboju Francji przez Niemcy w maju 1940<ref name=GC266>Gardiner & Chesneau, s. 266</ref>. W 1942 niemiecka [[Kriegsmarine]] rozważyła kilka propozycji przebudowy krążownika na pomocniczy lotniskowiec. Tworzenie ostatecznych planów przebudowy zakończono do sierpnia 1942, ale prace stoczniowe nie trwały długo. Do lutego 1943 projekt został porzucony, powodów było kilka. Stocznia cierpiała na braki w materiałach stoczniowych i sile roboczej, a zespół projektowy miał znaczące obawy dotyczące projektu napędu jednostki. Alianci także stanowili znaczące zagrożenie, ponieważ Lorient znajdowało się w zasięgu alianckich bombowców. Okręt został ostatecznie odzyskany przez francuską marynarkę po zakończeniu wojny i zwodowany w 1946<ref name=G77>Gröner, s. 77</ref>. Ostatecznie został ukończony w 1956 jako krążownik przeciwlotniczy<ref name=GC266/>.
 
The French cruiser [[French cruiser De Grasse|''De Grasse'']] was laid down at the [[Arsenal de Lorient]] shipyard in [[Lorient]] in November 1938. Work on the unfinished ship stopped following the German [[Battle of France|conquest of France]] in May 1940.<ref name=GC266>Gardiner & Chesneau, p. 266</ref> In 1942, the German [[Kriegsmarine]] considered several proposals to convert the cruiser into an auxiliary [[aircraft carrier]]. The final proposal was completed by August 1942, but work on the conversion did not last long. By February 1943, the project had been abandoned, for several reasons. The shipyard suffered from a shortage of labor and materials, and the design staff had significant concerns over the arrangement of the engine system. The [[Allies of World War II|Allies]] also posed a serious threat, as Lorient was well within the range of Allied bombers. The ship was eventually retaken by the French Navy after the end of the war, and launched in 1946.<ref name=G77>Gröner, p. 77</ref> She was ultimately completed in 1956 as an anti-aircraft cruiser.<ref name=GC266/>
 
===Charakterystyka techniczna===
Przebudowany okręt miał mieć długość 180,4 na linii wodnej i 192,5 całkowitej. Szerokość wynosiła 24,4 m a zanurzenie 5,6 m. Jego projektowana wyporność miała wynosić 11 400 ???<ref name=G76>Gröner, s. 76</ref>. Napęd jednostki składał się z dwóch zestawów turbin parowych [[Rateau-Bretagne]], którym pary dostarczały pracujące pod bardzo dużym ciśnieniem cztery kotły [[Indret]]. Maszyny miały produkować moc 10 000 shp, co miało pozwalać jednostce na osiągnięcie 32 węzłów. Zasięg miał wynosić 7000 mil morskich przy prędkości podróżnej 19 węzłów<ref>Gröner, s. 76&ndash;77</ref>.
 
The converted ship would have been {{convert|180.4|m|sp=us}} [[length at the waterline|long at the waterline]] and {{convert|192.5|m|abbr=on}} [[length overall|long overall]]. She would have had a [[beam (nautical)|beam]] of {{convert|24.4|m|abbr=on}} and a [[draft (hull)|draft]] of {{convert|5.6|m|abbr=on}} as designed. Her designed displacement would have been {{convert|11400|LT}}.<ref name=G76>Gröner, p. 76</ref> The ship's propulsion system consisted of two sets of [[Rateau-Bretagne]] geared [[steam turbine]]s, with steam supplied by four [[Indret]] ultra-high pressure boilers. The engines were rated at {{convert|10000|shp|lk=in}} and would have provided a top speed of {{convert|32|kn|lk=in}}. The carrier would have had a range of {{convert|7000|nmi|lk=in}} at a cruising speed of {{convert|19|kn|abbr=on}}.<ref>Gröner, pp. 76&ndash;77</ref>
 
Po przebudowie okręt miał być uzbrojony w kilka rodzajów dział przeciwlotniczych. Ciężką artylerię przeciwlotniczą miało stanowić dwanaście dział 105 mm FlaK 38 umieszczonych na dwudziałowych podstawach<ref name=G77/>. Podstawy miały być typu Dopp LC/31, pierwotnie zaprojektowane dla wcześniejszych dział 88 mm SK C/31. Podstawy LC/31 były ???stabilizowane w trzech wymiarach??? i zdolne do osiągnięcia kąta podniesienia równego 80°. To pozwalało działom na prowadzenie ognia do celów na wysokości 12 500 m. Przeciw celom morskim działa miały zasięg 17 700 m<ref>Campbell, s. 247</ref>. Działa strzelały ???amunicją scaloną??? ważącą 15,1 kg. Można było prowadzić ogień pociskami ???odłamkowymi i odłamkowo-zapalającymi??? a także oświetleniowymi<ref name=C248>Campbell, s. 248</ref>. Osłonę przeciwlotniczą bliższego zasięgu stanowiło dwanaście dział SK C/30 kal. 37 mm oraz dwadzieścia cztery Flak 38 kal. 20 mm<ref name=G77/>. Działa większego kalibru miały szybkostrzelność 30 pocisków na minutę, a z maksymalnym kątem podniesienia równym 85° mogły prowadzić ogień do samolotów na pułapie 6800 m<ref>Campbell, s. 256</ref>. Działa o kal. 20 mm były ładowane z magazynków, przez co miały szybkostrzelność 500 pocisków na minutę. Magazynki miały pojemność dwudziestu i czterdziestu pocisków<ref>Campbell, s. 258</ref>.
 
As converted, the ship was to be armed with several anti-aircraft guns. The heavy anti-aircraft battery consisted of twelve [[10.5 cm FlaK 38|{{convert|10.5|cm|abbr=on}} SK C/33]] guns in twin mountings.<ref name=G77/> The mounts were the Dopp LC/31 type, originally designed for earlier [[8.8 cm SK C/31 naval gun|{{convert|8.8|cm|abbr=on}} SK C/31 guns]]. The LC/31 mounting was triaxially-stabilized and capable of elevating to 80°. This enabled the guns to engage targets up to a ceiling of {{convert|12500|m|ft|abbr=on}}. Against surface targets, the guns had a maximum range of {{convert|17700|m|abbr=on}}.<ref>Campbell, p. 247</ref> The guns fired fixed ammunition weighing {{convert|15.1|kg|abbr=on}}; the guns could fire HE and HE incendiary rounds, as well as illumination shells.<ref name=C248>Campbell, p. 248</ref> Close-range anti-aircraft weaponry consisted of twelve [[3.7 cm SK C/30|{{convert|3.7|cm|abbr=on}} SK C/30]] guns and twenty-four [[2 cm FlaK 30/38/Flakvierling|{{convert|2|cm|abbr=on}} Flak 38]] guns.<ref name=G77/> The 3.7&nbsp;cm gun was a single-shot gun, with a [[rate of fire]] of around 30&nbsp;rounds per minute. At its maximum elevation of 85°, the gun had a ceiling of {{convert|6800|m|ft|abbr=on}}.<ref>Campbell, p. 256</ref> The 2&nbsp;cm gun was a magazine-fed automatic weapon, firing at up to 500&nbsp;rounds per minute. Twenty and forty-round magazines were supplied for the guns;<ref>Campbell, p. 258</ref>
 
Jako lotniskowiec jednostka miała być wyposażona w pokład lotniczy o długości 177,5 i szerokości 24 m, wyposażony w dwa podnośniki dla samolotów. Samoloty miały być przechowywane w jednym hangarze o długości 142 m i szerokości 18,6 m. Grupa lotnicza miała się składać z jedenastu myśliwców [[Bf 109]] i dwunasty bombowców nurkujących [[Ju 87]] Stuka<ref name=G77/>. Myśliwce Bf 109 miały być morską wersją modelu E, oznaczone miały być jako Bf 109T. Ich skrzydła miały być dłuższe niż wersji lądowej by pozwolić na skrócenie ???drogi startowej???. Samoloty Ju 87 miały być w wersji E, która była morską wersją Ju 87D. Dostosowano ją do wystrzeliwania z katapulty i wyposażono w hak hamujący<ref>Kay & Couper, p. 157</ref>.
 
The ship's aircraft facilities consisted of a {{convert|177.5|m|abbr=on}} long, {{convert|24|m|abbr=on}} wide flight deck and two elevators. Aircraft were handled in a single hangar, which was {{convert|142|m|abbr=on}} long and {{convert|18.6|m|abbr=on}} wide. The ship's air complement was to have consisted of eleven [[Bf 109]] fighters and twelve [[Ju 87]] Stuka dive-bombers.<ref name=G77/> The Bf&nbsp;109 fighters were a [[navalized]] version of the "E" model, designated as Bf 109T. Their wings were longer than the land-based model to allow for shorter take-off.<ref>Caldwell & Muller, p. 80</ref> The Ju&nbsp;87s were to have been the "E" variant, which was a navalized version of the Ju&nbsp;87D, and were modified for [[Aircraft catapult|catapult]] launches and were equipped with [[arresting gear]].<ref>Kay & Couper, p. 157</ref>